Anne olmaya dair her defasında olumlu cümleler kuran biriyim.Çünkü beni bambaşka biri haline getirdi annelik.Sevdim bu halimi hem de:) Zorlandığım anlarda dahi ilk önce kendime “nerde hata yapıyorum?” sorusunu sormaktan çekinmem bu sebeple.
Gülru ile ilgili pek çok güzelliği paylaşıyorum. Zorlandığım konuları da tarihe not düşmezsem olmaz.Bir kaç zamandır bağırarak konuşması ve vurması en zorlandığım zamanlar. İç ses ve dış ses ayrımı üzerinden hatırlatmalarım yapsam da,bağırıp çağıran biri olmasamda okulla birlikte, sosyalleştikçe öğrendi bir kere bağırmayı, terk etmesi zaman alacak gibi.
Vurması da öyle…Dışardan gören vurmaya eşlik eden bir kaç sözü duysa şiddet gören bir çocuk der muhtemel:)şiddet direkt aileden öğreniliyorsa.Oysa ben o sıralarda kendini ifade edememenin stresini yaşadığının farkındayım.Mümkün olduğunca sakin durmaya çalışssam da , başaramadığım zamanlar da oluyor.bazen karı koca eş olarak kuramadığımız bir diyaloğunda bedelini de ödüyor olabiliriz elbet. Hepsini düşünmeye, ölçüp biçmeye ve vicdanını yok etmeden merhametli bir çocuk için duaya devam ediyorum.
Duayı eksik bırakmamak gerek tekrar tekrar anladığım o ki…Ender Saraç’in artık ruhunu da besle kitabında hayatımızda olumsuz giden bir duruma içimizdeki bir esmanın eksik olduğu sinyali olarak bakmalıyız diyordu. Çok hoş bir bakış…Çocuklarla iletişimizide de öyle sanırım. Bir esma boşluğunu haberdar ediyor olmalı bu hal…Gözden geçirmeye ve düşünmeye devam .
Cümlelerimi iki notla bitireyim:1. Çocukların elleri cidden çok ağır. Çok acıyor yaşları kaç olursa olsun insanın canı 2. Elhamdülillah can yakan değilim.
