Adım Adım Gülru…
Bir süredir tutunmadan ayakta durma çabaları bugün iki koltuk arasında yürümeyi başarmayla nihayetlendi.Allahım o nasıl bir mutluluk.Minicik şey güzel bir şey yaptığını farkedip bir de kendini alkışlıyor. Gülru'nun peşinde dolanmaktan geldiğim halleri yazmam yakındır. Dört aylık diş çıkarmış,on aylıkken yürümüş anne olarak kızımdan da bu beklenirdi:)Bu arada en başından itibaren hiç müdahale etmedim ona.Ne tek elinden tuttum ne de cesaretini kırdım.Koltukların kenarında dolanırken de tutunmadan ayakta durmaya çalışırkende karışmadım.Heyecanla seyrettim minik cesur yüreğin bu hallerini.
Şimdi oyuncaklarla oynayışı,annane seni nereye götürdü kızıma hemen addi diye cevap verişi,alkışlaması,çığlıkları herşeyi kaydetmeliyim duygusu uyandırıyor bende.Kaydedeyim ki büyüdüğünde anlatayım ona.Bir tek her buldugunu ağzına götürüşüne çare bulamadım.Herşeyi bu yolla tanıyor biliyorum ama arkamı döndüğüm an yerden buldugu bir ipi çok sevdiği yemeği yer gibi çiğneyişi yok mu ne yapacağımı şaşırıyorum.Ziyadesiyle dokunsal olacak sanırım minik kızım.Bu arada neyseki yalnızca benim yanımda ve kucağımda olma durumlarını terk ettik.Artık bir süre vakit geçirdiği herkesle oyun oynayabiliyor,gülebiliyor.Uykusu geldiği zamanları ve acıktığı zamanları istisna tutuyorum tabi…
Ben her defasında bir sonraki hamleyi düşünen meraklı bir anneyim.Dilerim bu meraklı ve istekli hallerim bu satırları okuyan birine de "an"lara eşlik etme hevesi verir.Babamın ben doğduğumda bir defter arasında sakladığı takvim yaprağını gördüğümdeki sevincimi düşünüyorum da herkes kendi çocuğuna bu sevinci kolaylıkla yaşatabilir.İnş.benim kızımda anılarıyla buluştugunda aynı sevinci yaşar.
