Gülru anaokulunda folklör kursuna gidiyor.Okullardaki proje kapsamında yurt dışından misafirler geleceği için biraz hızlandırılmış kursla haftada üç gün ders aldılar.Bugün de onlar için oyun sergileme zamanıydı.Bir de misafirlere ikram için bir şey istenince pazar akşamı yoğun bir geceydi bizim için. Sağa sola saldıran Gülru, annenin önemli bir işi olduğunu anlayan ve uyumayan Nur ve tüm bunların gerginliği ile daha da hızlanan ben ve kafası karışan baba olarak zor zamanlar geçirdik yarım saat kadar.Ben bir de bu arada ertesi günün yemeğini de çıkarayım dedim- ki lahana sarması yaptım ,saçmalayarak- etraftan anlayış bekleyen birine döndüm.
Neyse bir süre sonra Gülru ve Nur uyudu ve ben bir yandan lahanayı sararken o sessizlikte kafama dank ederek Gülru’nun huzursuzluğunun nedenini anlayabildim. Huzursuzdu çünkü ertesi gün için çok heyecanlıydı. O hareketlerinin, yapma dememe olan duyarsızlığının neden buydu.Kendime çok kızdım, o ayaktayken bunu düşünemediğim için.
Ertesi gün sekiz olmadan uyanıp hadi kalmıyor musun deyişinden yanılmadığımı anladım.Babasının söylediğine göre yedide uyanmış,heyecandan… Giyindi ve gitti.Mutlu olarak da döndü…
Bana da bugünü tarihe not düşmek bir daha aynı duyarsızlığı yapmamak için hatırlatma yazısı yazmak düştü
