Nurcuk artık 23 ayı geride bırakmak üzere… İki yaşın büyük devrimine az kaldı yani… Anne sütüne düşkünlüğü artmışken bir yandan aynı şeyleri Gülru’da yaşadığımı anımsıyorum . O zaman kaygı uyandıran pek çok şey için şimdi çok rahatım hamdolsun. Nur da öyle… Kendini çok güzel anlatıyor…Bugünlerde “anneciğim” diye seslendir oldu bana…Duygularını öyle güzel ifade ediyor ki… Geçtiğimiz haftalarda Keles’teydik. Talha yı o kadar çok seviyor “benim Talham nerde” diye uyanıyordu sabahları…Eve dönünce her gün “ben Talha’yı çok özledim” dedi durdu… Geçtiğimiz günlerde babasına ” sakin ol baba” da deyince iyice büyüdğüne kanaat getirdik. Artık işaret dili yok. Bazen kullandığı oluyor ama kendini öyle rahat ifade ediyor ki , sanki iki yaşında değilmiş gibi hissediyorum çoğu kez. “Gerçekten “eskiden” gibi kelimeler bile sıkıştırıyor cümlelerine. “Ben bunu ablamdan öğrendim ” dedi geçenlerde 🙂
Artık “neden” sorusunu sormaya başladı. Garip bir durum sahiden de hem de tefekkür edilesi…Sanki içinde kurmalı bir saat var ve zamanı gelince ötüyor… Büyük keyifle yanıt veriyoruz bu nedenlere… Kitap okumaya o da bayılıyor . Büyük ciddiyetle alıyor kitapları eline… Bizimle marketçilik bile oynuyor. Zaman geçtikçe ablasıyla arasındaki yaş farkının da azaldığını hissediyorum.
Bugün ilk kez denizle tanıştırdık Nur’u… Korkar mı acaba diye tereddüt ediyorduk. Hatta ” ayaklarımı denize sokacağım” diye söylendi gün boyu. Ama denizi görünce resmen aşık oldu. Çıkartamadık. “Ben denize girebilir miyim” dedi çıktıkça…
Her gün iyi ki iki taneler diye şükrediyorum. Gerçekten çoğaldıkça ve gün geçtikçe daha keyifli oluyor her gün… Rabbim hakkıyla yaşamayı nasip etsin..
