h3 class=”post-title entry-title” style=”text-align: center;”>
Emanete ihanet hissi…
01 Ocak 2010 Cuma
Gülru büyüdükçe aslında tüm duyguları yaşıyor ve yaşatıyor.Tabi ben de öfkeli anlarımdaki zaaflarımı çok daha net görüyorum.Aslında hepimiz sakin zamanların mantıklı insanlarıyız.İnsan düşünme eylemini bırakmayınca ne de güzel ilişkiler kurabiliyor sözcüklerle. Oysa ne zaman canımız yansa tüm o sözcükler uçuşu veriyor aklımızdan.Galiba hepimiz illişkilerimizi,anneliğimizi bu öfke anlarındaki tepkilerimize göre değerlendirmeliyiz.
Gülru bugünlerde insanın canını fena yakan davranış biçimleri geliştirdi.Farkında olarak yapmadığını umut ediyorum elbette,çünkü ben ona kıyamazken canımı acıtan bir tepkiyle karşılaşınca feci üzülüyorum.Saçımı çekmeler,cimciklemeler,durup duruken vurmalar…Sanırım sosyalleştikçe şiddeti de tanıyor.
Her canım yanışında anlatıyor,canımın acıdığını söylüyor,kızıyorum ama şimdiye kadar hiç bir sonuca ulaşamadım.İlk kez bu akşam eline vurayım dedim.Ufacık çocuktaki masumiyeti görünce kendime kızdım.O ağlamadı ama ben onun yerine ağladım.
Nasıl bir haldir bu bilemezsiniz.İnsanın kendine kızması,neden böyle yaptığına cevap bulamayışı,canımı yakarken bir de gülüyor olması….Çok fena çok…Üstelik mesele hallolmuş değildir (muhtemelen)…
Bu şiddet halleri pek bana göre değil galiba…Sonrasının vicdan azabı çok daha fenaymış.Rabbim öfkesini vicdanıyla dengeleyebilenlerden kılsın.Kızımın da vicdan sahibi,iyi niyetli bir insan olmasını nasip etsin.(Amin)
Öfkenin de diğer duygular gibi normal bir duygu olduğundan bahsediyor Çocuk Terbiyesinde Doğru Bilinen Yanlışlar Kitabında Adem Güneş.Ancak vicdanlı bir öfke doğru yola iletir çocukları diyor.Vicdan eğitimi olmadan yetiştirilen öfkeli çocuklar zalim olurlar diye ekliyor.Bir dinleyicimiz de böyle anlarda "Allah'ım Celal sıfatından sana sığınırım"dememizi önermişti.Ben sığınağa çekileyim o vakit…
