Gülru ve Nur

Ne kadar uzun zaman oldu yazmayalı.Akıllı telefonların ve akıllı çocukların etkisi diyelim:) Bazen “anlık” paylaşımları zamana yayılmış paylaşımlara tercih edebiliyor insan…Oysa hayat öyle hızla akıyor ki…Nur 15 ayı bitirecek bugünlerde…Sevimli halleriyle sabah gözünü açmasından yattığı vakte kadar güler yüzüyle dolaşıyor ortalıkta…Evet o da ablası gibi uykuyu sevmiyor o da bir yere gittiğimizde bütün gün uyuamayı tercih ediyor …Ama bunun yanında lezzeti tüm bu uykusuzluklara değiyor. Anne sütünü bırakınca neler yaşarız şimdiden tahmin edip, korku bulutları salmayayım ruhuma…

İşaret dili ile kendini anlatmasının yanında del, at, aba, abba ,annane, anne gibi kelimelerle kendini anlatıyor.İşaret dilinin bir faydası da bedenine hakim olmasından dolayı işaret diliyle anlatamadığı kelimeler için beden dilini çok iyi kullanması . bu dönemlerde her şeyi parmaklarıyla gösteriyor çünkü genelde çocuklar…

Bizim evin bebeleri en kolay söylenen “baba” kelimesini bir türlü doğru söyleyemiyorlar nedense…İki  yaşına kadar babasına “abba” diyen Gülru ‘dan sonra, “aba” diyen Nur ile beraberiz. Abaaa diye melodik bir tonla söylüyor üstelik. Bakalım diğer kelimeler nasıl dökülecek dilinden…

Gülru tam bir abla oldu…Birbirlerine çok alıştılar. Nur “abbacı” diye seslenirken ona bir yandan saçını çekmeyi ihmal etmiyor. Ablası kucağımıza gelsin indirine kadar tüm yolları deniyor. Bunun yanında dediğim gibi ablası pek de kıymetli onun için. Gülru saçı çekilirken sadece “yapma” demele yetiniyor çok şükür.

Geçenlerde “kıskandım” cümlesini kurunca sohbet sırasında ; ne demek diye sordum. Bu sefer gayet bilinçli bir duygu ile karşı karşıya olduğumu farkettim.” Onda olan şeyin bende de olmasını istemek ” dedi…

Zaten iki yaşından beri okuduğumuz kitapların etkisiyle kendisini anlatmakta çok güçlük çekmediğini düşünüyorum. Tabi ( Sema maraşlı’nın kulakları çınlasın ) Bükçe konuşmayı da ihmal etmiyor.

Sorularıyla , ifadeleriyle, sohbetiyle, kızgınlığıyla, kavgasıyla , muhabbetiyle adım adım kendini ve hayatı keşfetme yolunda… Sadece öfkesi ve  vurma refleksi- ki kardeşine değil daha çok bize- Beni düşündüren kısmı… Zamana yaymayı ve destek almayı uygun buluyorum.

Cümleleri ifadeleri oldukça şaşırtıcı ve hoş aynı zamanda…Mesela geçenlerde “eşime” dırdırın dozunu arttırırken ” iyi ki seninle evli değilim  ” dedi bana. Çok güldüm bu cümlesine. Haklı bulup sustum da…

Sık sık Allah ile ilgili sorular soruyor… En son çok iyi cevap veremediğim sorusu; ” Allah bütün gün ne yapıyor? boş bış canı sıkılmıyor mu ? idi… Her gün soruları çeşitleniyor.

En sevmediği şeylerden biri kendisine gülünmesi…Enteresan bir tepki gösteriyor. Konuşurken bir ara; “böyle zamanlarda kendimi palyaço gibi hissediyorum. Ama annesi babası ona zorla kıyafet giydirmiş palyaço gibi ” dedi.

Ona ilk öğrettiğim hadis; “şaka ile bile olsa yalan söylemeyin” hadisiydi… Bir gün mutfakta iş yaparken . Nur ‘a babanın yanına git kızım, seni çağırıyor dedim birden. Hemen ” ama anne , çağırmıyor yalan olur ” ihtarı geldi Gülru’dan…Hem mahçup oldum hem de çok sevindim.Babasına da benzer hatırlatmaları oluyor.

Her gün ama her gün “ben ne zaman okula gideceğim ve okuma yazma öğreneceğim” diye soruyor. Onun için zaman o kadar yavaş geçiyor ki…Umarım seneye sıkılmaz bu kadar çok istediği şeyden…

Nur büyürken farkettiğim detaylardan biri de şu; Gülru küçükken evde bir tv miz vardı. Çok seyretmesek de vardı ve çizgi filmlere bakardı zaman zaman. Şimdilerde tv miz olmasa da bilgisayardan seyretmek istiyor pek çok şeyi. Nur bebekti tv yi kaldırmaya karar verdiğimizde. Öyle ilgisizki tv ye karşı. Bazen ablasının yanına oturttuğumda bile ilgilenmiyor . Bu da kendimize verdiğimiz eksi puanlardan. Seyretmiyoruz filan diye kandrımayalım kendimizi , varlığı yetiyor işte…

Her gün ama her gün bu çok olma haline şükrediyorum. Ağladıklarında da ,güldüklerinde de…Değil mi ki bu birliktelik cenneti aralıyor bizim için tadını çıkarmak gerek diye düşünüyorum.

Dİlerim onlarda “iyi hatırlasınlar” çocukluklarını…