Beş yılı geride bırakmış anne kız ilişkimizde sanki bugünlerde o çok önemli denilen dönemin güzelliklerini yaşama kısmındayız gibi hissediyorum.Sanki bir günde “büyüyor” çocuklar.Gülru ile bugünlerdeki ilişkimizden sonra bütün anne çocuk ilişkileri çözülürmüş gibi hissediyorum.Yıllardır okuduğum “güven” duygusunun ne demek olduğunu iliklerime kadar hissediyorum. Onunla yaptığımız sohbetlerden, bütün kalp kırıklıklarını yalnızca benimle paylaşmak istemesinden, “canım annem” deyişinden , kendini ifade biçiminden , itirazlarından, çocuksu yanlarından, esprilerinden, mutluluğundan, şaşkınlığından şarj oluyorum ben.
Elbette zaman zaman sıkıntılarımız oluyor, ki ben ilişkilerin bu yanını sahici buluyorum zaten.Hatta zaman zaman söyledikleri benim olumlayacağım şeyse bile , özen göstermeye çalışıyorum her kararı kendi başına güvenle alıp almadığına dair. İnsan sözünü dinleyen bir çocuğun “ego”sunda oluşturduğu ferahlığı farkedince hep sözü dinlensin istiyor. O yüzden itirazları bile şükür sebebi saymak gerektiğine inandım her defasında…
Başkalarının acısını görmezden gelmeyen, merhametli ve iradeli olabilmeleri için “ego”mun her daim farkında olurum inşallah…Ve en deli dolu anlarında onların çocuk olduğu zihnimden hiç çıkmaz.
Yıllardır Gülru’nun erken uyumamasından yakınıp şimdii sesini, sohbetini , gülüşünü özlemek gibi çelişkilerin içine düşmüş durumdayım:) İnsan minik bir arkadaş büyütüyor aslında …Gözlerindeki mutluluğu da hüznü de gören ve sarılışıyla şifa olan…
Bu güzellikler için hakkıyla şükretmek duasıyla…
