Çocuklar ve gençler için kurulan cümleleri fazla yargılayıcı ve haksızca buluyorum. Şimdiki çocuklarla, şimdiki gençlerle başlayan cümleleri benim bile pek dinleyesim gelmiyor. Bİr de biz böyle miydik? diye devam eder cümleler…
Ben kendi çocukluğuma, gençliğime bakıyorum, öyle istikrarlı bir çocukluk ve gençlik hatırlamıyorum. Yani hayatımın bir döneminde daha iyi, daha tembel, daha uzlaşmacı, daha kavgacı, ailemle daha sorunsuz, daha çatışmalı , daha sosyal, daha asosyal zigzaglarında gittim geldim. Şimdide süperim diyemeyeceğim.Hala yol almaya çalıştığım, hata ettiğim oluyor elbette. İnsanız çünkü, bir cümlenin, bir kitabın hayatımızı değiştirdiği yanlar oldu. Büyüdük,öğrendik, öğreniyoruz.
Peki nedir gençlere ve çocuklara olan bu sabırsızlık? Bu her konuda mükemmelmiş gibi davranma hali? Biraz oturup konuşunca hepsinin sadece anlaşılmaya ihtiyacı olduğunu farkediyor insan.
Oysa büyükler dinleseler, görecekler hatalarını, bu da çok işlerine gelmiyor. Anne ,baba ,öğretmen olarak şimdiye kadar davrandıklarından daha farklı davranmaları gerekecek.E bu da zor iş…En iyisi şimdiki çocuklar diye cümleye başlamak anlaşılan o ki…
Allah çocuklara ve gençlere yardım etsin…
