Evimizin minik kuzusu bugün altı aylık oldu.Sabah gülerek uyanan, ablasının her hareketine kahkahalar atan Nur ile geçen altı ay… Ben onunla bebeklerin gerçekten konuştuğuna inanmaya başladım. İnsan her şeyi bu kadar güzel anlatabilir mi? O minik şey anne sütü dışında yeni tatlar denerken bile anlatıyor beğenilerini.
Şu anda yanı başımda uyuyor. Onu her kucağıma alışımda anneliğin her bir çocukla yeniden yazıldığını öğreniyorum.Çocuk kahkasının her yaraya merhem olduğunu bir de…
Gülru altı aylık olduğu dönemlerde beni göremediğinde ağlardı, Nur’da ablasını göremediğinde koparıyor yaygarayı. Gülru durumdan gayet memnun.”Ben bu kardeşime ne yapıyorumda beni bu kadar seviyor” diyip duruyor. “İyiki kardeşim var,iyiki,iyiki” dedi geçenlerde.
Ne çabuk geçti altı ay… İyiki bizim eve gelmiş.:) Bizim gerçekten “Nur”umuz eksikmiş meğerse…Benim gamzeli güzel kızım, Rabbim hep güldürsün seni…
