Çocukken ilk orucumu hatırlamıyorum ben.Ya özel bir merasim yapılmadığından ya da bu işlere küçük başladığımdan.Hatırladığım tek şey sahura kaldırmasalarda oruç tutmayı bırakmadığımdı.Ve bol bol okunan mukabeleler var zihnimde…
Şimdi orucu ve Ramazan’ı anlamaya çalışan bir kızın annesi oldum. İki yaşından beri”oruç” kelimesini cümle içinde kullanan ama en çok bu yıl soruları artan minik bir kızın…
Bu yıl Ramazan başladığından beri “ben orucum” diyen, iftar ve sahuru ayırt etmeye çalışan Gülru bir kaç sahura da kalktı büyük mutlulukla.Hatta bir sahuru birlikte hazırladık. Bu gecede “ben safura kadar uyumayabilir miyim?” diye sordu bana.” Peki” dedim ben de…Şimdi uykuya direniyor.
***
Belki fırından sıcak pide hatırası olmayacak Onun ama inşallah her yaşında daha güzel Ramazan hatırası olur .Sürekli -dili geçmiş zamanlar yerine o zamann Ramazanını en hayırlı haliyle geçirir.Yaşasak da yaşamasak da o lezzete anne-baba olarak katkımız olursa bize de şükretmekten başka ne düşer…
