Uzun zamandır çocuklarla ilgili eğitim alan, kitap okuyan, iki kızıyla tecrübeler yaşayan, kendi dışında pek çok anne-çocuk ilişkisine şahitlik etmiş biri olarak kendime sıkça sorduğum sorulardan biri de bu oldu.
Yıllardır çok net verebildiğim bir cevabım yoktu. Ama artık var. Ya da şimdi adını koydum.
Kızlar beni yıllar sonra nasıl hatırlar bilmiyorum ama ben kendimi ” teselli edici ” diye tanımlayabilirim sanırım. Kırıldıklarında, öfkelerinde, hayal kırıklıklarında, kardeş ve arkadaş kavgalarında, babalarıyla çatışmalarında, benimle olan hallerinde sonuç hep kucağıma gelen bir kırık kalple son buldu.
Yargılamadan, nasihat vermeden teselli eden olmaya çalışıyorum böyle zamanlarda. Hayatı usul usul anlatmak istiyorum onlara.
Hayattan kötülüğü, hayal kırıklığını , acıyı çıkarmak değil vazifemiz nihayetinde.Bunları kedere değil, tecrübeye dönüştürme de…
Yaşadığım sürece bunu yapabilmeyi nasip etsin Rabbim…ki onlarda başkalarının teselli eden omuzları olsunlar.
