Geçtiğimiz hafta Bursa’ya eski arkadaşlarımla buluşmak için Nur ile bir gün önceden gittik. Daha kapıdan çıkmadan ” ablam da gelsin” üzüntüsüyle çıktı. Bursa’ya vardığımızda arkadaşların çocuklarıyla biraz oynadıktan sonra başladı ağlamaya “ablamı özledim, ablama götür beni ” diye…
Bir yandan çok seviniyorum bu sevgiye ve bağlılığa bir yandan uzun yıllar devam etmesi için dua ediyorum. Sorunlarını çözme hususunda ona şefkat gösteren ablasının da bu sevgi de payı var tabi.
Arada saçlara daldıkları oluyor elbet ama o da işin tadı tuzu 🙂
