Biz sohbet etmeyi seven bir aileyiz. Gülru okuldan geldikten sonra ya da eşim işten geldiğinde gün değerlendirmesi yapmak hoşumuza gider. Buna rağmen kararlar almak için haftada bir gün aile toplantısı başlığıyla toplanmaya özen gösteriyoruz. Bu bize hem haftalık değerlendirme imkan sağlıyor hem de kendimize – ya da kendime- çeki düzen vermemi sağlıyor. Çocukların bakışları, öngörüleri çok objektif bana kalırsa. Bazen duyduklarımız canımızı sıksa da böyle.
Bu haftada konuşurken Gülru benim son zamanlarda sözümü dinletmekle alakalı normale göre daha fazla çabam olduğundan rahatsız olduğunu ifade etti. Sonra bazen uzun uzun anlatmamın onu sıktığından. Haklı olabilirsin dedim. Bu hafta buna dikkat ederim.
Tabi hemen sindirmek kolay olmuyor. Ama bir yandan bunu söylemeden geçireceği günlerin benim bu yanımı daha da kabartacak olmasını düşünürsek kendimi kazançlı sayıyorum.
O yüzden bu haftayı bu yanlarımı fark edebilmek için düşünmeye ayıracağım:) Bakalım neler olacak?
Aile toplantısını yabancı kaynaklı kitapların bile neden önerdiğini bu sebeple daha iyi anlıyorum.
Dilerim uzun yıllar devam ettirmek nasip olur bu geleneği. Her defasında aidiyetimiz bu sebeple artar inşallah…
Eski insanların anılarında aile toplantısına dâir pek detay yok. Genelde baba başrolde. Ev ahalisi onu dinliyor. Küçükler söz alıyor muydu, itiraz ediyor muydu, emin değilim. Muhtemelen sessizce oturuyorlardı. İnan ailesi Osmanlı’da hayat bulan bir aile olsaydı, geniş katılımlı aile toplantısını yine yapardı diye düşünüyorum.