Çocuk eğitiminde iyi yolda olduğumuzun sağlamasını nasıl yaparız? Sözümüzü dinleyen çocuklar mıdır her şeyin yolunda gittiğinin göstergesi ya da derslerinde çok başarılı, herşeyi bir çırpıda anlayan ve öğrenen çocuklar mı? Veya hep boyundan büyük laflar eden çocuklar mı?
Uzaktan bakınca takdirle karşıladığım gençleri bir de anne ve babalarından dinleyince durumun gördüğümden çok farklı olduğunu hissediyorum.İnsan sosyal hayatın içinde düşe kalka kendine bir kimlik oluşturuyor nihayetinde. O yüzden dışarıya gösterdiğimiz halimiz iyi genelde. Yani dışarıdan bakıldığında başka başka ailelerin başka başka modelleriyle yetiştirilen çocukları olarak ortak bir zeminde buluşuyoruz.
İşte tamda bu sebeple bir anne olarak amacımın ne olduğunu düşünüp durmaktayım. Sanırım amacım çocuklarım tek başına kendi kendilerine kaldıklarında iç seslerinden kaçmayan bireyler olması. Yani içerdeki hal sürekli kendilerini suçlayan, eleştiren bir mutsuzluk hali olmasın. Kaçmasınlar kendilerinden. Duydukları olumsuz bir cümlede alt üst olmasın dünyaları bizim gibi. Ve vicdan dediğimiz şey illa kendini paralayarak varlığını hatırlamasın. Suçlamadan varlığını hissettirsinler onlara.
Yoksa zaten toplum redderek, dışlayarak, yok sayarak , diğerlerinden ayırarak ,severek, saygı gösterek insanın ilişkilerde kıvamını bulmasına yardım ediyor. Mühim olan kendine ve kendinden olana da iyi olabilmek, öyle değil mi?
