Dün Gülru ile parktaydık. Arkadaşları yakan top oynarken oda oynamak istedi. Kızlar daha güçlüler ve büyükler arasında paylaşım yapınca küçüklere pek sıra gelmiyor bu tarz oyunlarda.Gülru da onlara göre biraz kolay lokma olunca fasulye olmasına karar verildi. Tabi hemen vuruldu Gülru. Bu duruma fena bozuldu. Yanıma geldi, vuruldum dedi. Dedim ki ona,ben de senin gibiyken hep fasulye oluyordum , sonra oynadıkça öğrendim ve sonra Tuğba benden olsun dediler. Sen de sabırlı olmalısın, oynadıkça öğreneceksin inşallah dedim. Göz yaşlarıyla dinledi.
Bugün yine parka indik. O oyun oynarken ben yemek yapmaya çıktım. Bir ara hararetle ece geldi.Kapıyı babası açınca hemen annemi çağır dedi. Ben gelince “anne biliyor musun , en sona kaldım ve ondokuza kadar saydılar ve vurlmadım” dedi.Nasıl mutluydu anlatamam.ve de nasıl gururlu…
Gözlerinde haklıydın anne bakışı vardı. Bir kez daha anladım ki ; çocuğumuzu anlamak için kendi çocukluğumuzu hatrlamak bile yetiyor…
