Gülru

Zayıf ve Şişman

h3 class=”post-title entry-title” style=”text-align: center;”>
Zayıf ve Şişman

Çocukken zayıflara, büyüdüğümüzde de şişmanlara toplumsal bir baskımız olduguna artık iyice eminim. Çok yiyen çocuk seven insanlar nasıl bir dönüşüm geçiriyorlarsa birden diyet ve zayıflık üzerine cümle kurmaya başlıyorlar.
Zayıf bir kız çocuğu büyüten bir anne olarak başta kendi annem olmak üzere pek çok kişiden "niye bu kadar zayıf,yemek yemiyor mu?"diye sorular duyuyorum.Doktorumuz genetik olduğunu ve ergenliğe kadar böyle devam edeceğini söylese de ben bir türlü inandıramıyorum insanları.Hatta bazen acaba gerçekten yedirmeyen bir anne miyim diye kendimi de sorguluyorum.

Geçtiğimiz günlerde kızımla dışardayken yanımızdan geçen bir anne kızına Gülru'yu gösterip "Varla yok arası" dedi.Yine başka bir anne kızını gezdirirken Gülru'yu gösterip,"Bu benim kızımdan da zayıf"dedi.Aslında ben çocuğunun peşinde yedirmek için uğraşan bir anne olmadığım,sağlıklı olmasını daha fazla önemsediğim için çok takmıyorum-argo tabirle- bu  cümleleri.Elbette her iki hanımda kötü niyetle söylemedi bu cümleleri  ama annelerin diğer annelerin psikolojisinde oluşturabilecekleri tahribatları da düşünmeleri gerekir diye düşünüyorum.
Ayrıca manevi anlamda zayıf olacağına varsın yemek yemeyi sevene kadar zayıf oluversin.Ben o kadar zayıf bir çocuktum ki nerdeyse aç gezerdim.Şimdi kimse bu duruma inanamadığına göre 🙂 nasıl olsa yemek yemeyi keşfedince kızım da toplumsal diyet baskısına maruz kalacaktır.