ayrılığa alışmak…
Anne Tuğba çalışmaya başladı ve ilk kez kızından ayrıldı.Ufak ayrılıklar dışında bu sefer uzun süreli olacağını bildikleri bir ayrılığa alışmaya çalşıyor anne-kız.Anne tüm savunma mekanizmalarını kullanıyor,rahatlamak için.Kızsa farketmeye çalışıyor başka dünyaları.Şimdilik herşey yolunda gözüküyor.Anne ayrılığın kısa oluşuyla teselli oluyor.Aklı sürekli kızında….
Efendim son halimiz üstteki gibidir.Anne olarak hayata kaldığım yerden nasıl devam edeceğimi hiç hayal etmemiştim açıkcası.Biliyorum ne ilk benim ne son.Ama uzun saatler çalışmanın kadının fıtratını zorlayan bir durum olduguna inanan ben kızım büyüyene kadar uzun süre ondan ayrılamayacağımı bir kez daha anladım mesela…Rabbim muhtaç etmesin.Mecbur olanlara da yardım etsin…
Anne olmak böyle bir şey işte.Kendi için bir şey yapmaya girişince insan vicdan azabıyla doluyor her bir hücresi.Oysa babalar daha kolay alışıyor bu ayrılğa.Fıtratı zorlayanbir şey demem de işte bu sebepten.
Biz bu ayrılıkları kaliteli zamanlarda telafi etmeye çalışacağız.Ama çok uzun olmamasına rağmen ayrılığımız her an birlikte olmaya alıştığım kızımla bu kısa zaman bile çok uzun geliyor.Rabbim yokluğuyla imtihan etmesin…
