Adem Güneş’in Doğal Ebeveynlik kitabında bir cümle var ki; üzerinde düşünmeli, konuşmalı, başkalarına okutmalı duygusu oluşturuyor ben de…Daha önceki sağlama yazımda da söylediğim gibi içerden gelen sesler değil midir bizi yaralı kılan? Kendi başına kaldığımızdaki halimiz, problem karşısındaki tavrımız bizi daha insan kılmıyor mu gerçekte? Ya da en çok bu yanlarımızla yara almıyor muyuz?
Keşke daha çok kişi sorabilse kendine bu soruyu kaçmasa cevabından ve yargılamak için değil, anlamak için sorulduğunu farketse…
