Nur Dokuz aylık

Evimizin Nur’u 29 Haziran itibariyle dokuz aylık oldu. zaten bence doğduğu günden beri kendini anlatabildiğini düşündüğüm minik kız bugünlerde eşyayı ve hayatı keşfetmeye başladı. Hedefe ulaşmak üzere son gaz emekleyip büyük bir zevkle inceliyor hayatı. Abalasına gülücükler saçıyor, onu kıskanıyor, kucaktan ve omuzdan inmiyor, yeni insanlardan korkuyor,ablasıyla oynadığımız evcilik oyunlarında kendisine verdiğimiz rolleri başaryla boş gözlerle yürütüyor:) kısacası büyüyor…

Onu büyütürken ilk çocuğun o acemi hallerini yaşamıyorum. Eşyayı incelerken büyük bir zevkle araya girip dikkateini ağıtmıyorum mesela, bol hayırlı cümleler kullanmıyorum, odasında ne zaman yatırsam gibi  kaygılarım yok, bol oyuncak almak gibi yanlışlar yapmıyorum, yani demem o ki; bana çok iyi geldi ikinci bir çocuğun annesi olmak…Elbette zorlandığım, problemlerin altından kalkamadığım , gerildiğim oluyor.Ama tüm bunların sebebi benim problemleri çözememem bununda farkındayım. Sİnirlendirken bile içimden dışarıya yansıyan cümlelerimi hatırlatabiliyorum. Zamanın nasıl büyük bir hızla aktığını Gülru’ya her baktığımda bir kez daha hatırlıyorum.

ve ablası gibi hayatı keşfetmeye başladığından beri uykuyu da sevmiyor…İnan bebeklerinin özelliği bu:) Sanırım babalarının uykularını kendi uykularından düşüyorlar:) Zira bir yanlışlık seziyorum bu işte:))

GÜlru Ertuğrul Erkişi’nin Sevdim Seni ilahisi eşliğinde uyurdu.Nur’un favori ninnisi SamiÖzer’den…

Bakalım bizi daha neler bekliyor…Allah izin verirse yaşayıp göreceğiz